بتن یک ماده ساختمانی کامپوزیت است که از ترکیب سه ماده اصلی تشکیل می‌شود: سیمان، آب و سنگدانه‌ها (شن و ماسه). این مخلوط به وسیلهٔ واکنش شیمیایی بین سیمان و آب به شکل یک توده سخت و مقاوم تبدیل می‌شود که برای ساخت سازه‌های مختلف استفاده می‌شود.
بتن به دلیل ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود، مانند مقاومت فشاری بالا، قابلیت شکل‌دهی به صورت‌های مختلف و دوام بالا، در پروژه‌های ساختمانی و عمرانی بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد. همچنین، امکان افزودن مواد افزودنی مختلف به مخلوط بتن وجود دارد تا ویژگی‌های خاصی مانند مقاومت در برابر آب، مقاومت در برابر ترک‌خوردگی و افزایش کارایی به آن بخشیده شود.
بتن یک ماده ساختمانی ترکیبی است که از چهار بخش اصلی تشکیل می‌شود:
1. *سیمان*: که به عنوان چسباننده عمل می‌کند.
2. *آب*: که با سیمان واکنش شیمیایی داده و فرآیند هیدراتاسیون را آغاز می‌کند.
3. *سنگدانه‌های ریز (شن)*: که برای افزایش مقاومت و استحکام به مخلوط افزوده می‌شود.
4. *سنگدانه‌های درشت (ماسه)*: که نقش پرکننده و افزاینده حجم را ایفا می‌کنند.
بتن دارای ویژگی‌های زیر است:
– *مقاومت فشاری بالا*: بتن می‌تواند بارهای سنگین را تحمل کند، به همین دلیل برای سازه‌های باربر مانند پایه‌ها و ستون‌ها استفاده می‌شود.
– *دوام*: بتن مقاومت خوبی در برابر عوامل محیطی دارد و می‌تواند در برابر شرایط جوی، مواد شیمیایی و سایش مقاومت کند.
– *شکل‌پذیری*: بتن در حالت تازه (قبل از سخت شدن) شکل‌پذیر است و می‌توان آن را به شکل‌های مختلف قالب‌گیری کرد.
– *اقتصادی بودن*: مواد اولیه بتن معمولاً ارزان و در دسترس هستند، به همین دلیل ساخت سازه‌های بتنی مقرون به‌صرفه است.
در طول زمان، با افزودن مواد افزودنی به بتن، می‌توان ویژگی‌های خاصی مانند مقاومت در برابر ترک‌خوردگی، کاهش نفوذپذیری آب، افزایش مقاومت در برابر آتش و کاهش زمان گیرش را بهبود داد.
